Strona główna / Sołectwa / Sołectwo Dąbrówka Osuchowska

          Zajmuje powierzchnię 4,84 km2. Nazwy części wsi lub przysiółków: Druga Dąbrówka, Podlesie. Nazwy obiektów fizjograficznych: Kleśnia – pole; Łazowa – pole, pastwisko, łąki, kanał; Sojówka – pole; Trzciańskie – pole (stan z 1966 r.). Dąbrówka Osuchowska pod koniec XIX w. była na pewno przysiółkiem wsi Kawęczyn. Nazwa wsi może wywodzić się od tego, że teren był tu podmokły z tego powodu ludzie „kawęczeli” – narzekali. Wioska położona ok. 5 km. na pół-nocny-zachód od Wadowic Górnych. Wieś wzmiankowana w 1529 r. Należała do rodu Mieleckich. W 1542 r. wieś przeszła na własność Waleriana Mieleckiego. Natomiast w 1577 pojawia się kolejna wzmianka o wiosce jako nowo lokowanej. W 1629 r. Kawęczyn należał do Jana Mieleckiego. W drugiej połowie XIX w. większa część ziem wioski należała do Aleksandra Melszyńskiego. W 1848 r. z Kawęczyna na posła do parlamentu wiedeńskiego został wybrany Sebastian Czepiel.

           Na terenie wsi Dąbrówka Osuchowska w czasie strajków chłopskich zginął jeden mieszkaniec, jego grób znajduje się na cmentarzu parafialnym w Czerminie. Dla upamiętnienia tych zajść w XX roczniczę ufundowano pomnik w 1937r.

          Na przełomie XIX i XX w. istniała tu szkoła dwuklasowa. Ok. 1882 r. mieszkało tu 515 osób. Pod koniec września 1914 r. Rosjanie stawiali tu zacięty opór atakującym Niemcom, którzy zajęli te tereny w dniu 30 września 1914 r. W 1906 r. istniała w wiosce szkoła 2-klasowa, w której nauczycielami byli: B. Kryształowicz i F. Glenicki.

           Na terenie wioski odkryto ślady osadnictwa z okresu paleolitu i mezolitu (9800-5800/5600 przed Chr.). Występują tam też stanowiska archeologiczne z młodszej epoki kamiennej – neolitu (5800/5600-2400/2300 przed Chr.), a także z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (2400/2300-1700 przed Chr. i 1500-450 przed Chr.) oraz epoki żelaza i okresu wpływów rzymskich – pierwsze 4 wieki po Chr. i okresu wczesnego, a także późnego średniowiecza. Jako osada wzmiankowana była w 1674 r. Ok. 1870 r. wymieniana jest jako obszar dworski Dąbrówka w gminie katastralnej Kawęczyn, na terenie której znajdowała się gorzelnia. Ok. 1882 r. zamieszkiwało tam 803 osoby. W okresie przedwojennym był tu duży folwark, którego zamożna właścicielka podarowała Kawęczynowi błonia wiejskie. W Kawęczynie przed wojną były dwa młyny – wiatraki. Jeden w gospodarstwie Walentego Łaza, a drugi, mniejszy u jego sąsiada Treli, któremu zniszczyła go burza i już go nie odbudował. Młyn u Łazów służył aż do końca okupacji hitlerowskiej. Pod koniec wojny w sierpniu 1944 r. urządzili w nim punkt obserwacyjny żołnierze niemieccy i spalili go podczas odwrotu. Wioska była wówczas pod silnym ostrzałem ze strony niemieckiej kolonii Hohenbach, skąd ogniem kierowali miejscowi koloniści, którzy znali dobrze ten teren, kierując ogień szczególnie na piwnice i domy murowane. W wiosce toczyły się też zacięte walki. Kawęczyn wyzwolony został w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. Nazwa wsi Dąbrówka Osuchowska pojawiła się dopiero po II wojnie światowej. W 1964 r. w starym drewnianym budynku o jednej sali lekcyjnej, działała 4-klasowa szkoła, której kierowniczką była Zofia Gruszka. Do szkoły tej wówczas uczęszczało 25 uczniów, a wioska wówczas liczyła 330 mieszkańców, w tym 163 kobiety i 167 mężczyzn.